Oryginalne stacje drogi krzyżowej znajdują się w Płocku, w kościele pod wezwaniem św. Dominika, tradycyjnie zwanym kościołem na Górkach.

Historia świątyni zaczyna się w 1225 roku, kiedy do Płocka przybyli dominikanie. Książę Konrad Mazowiecki ufundował dla nich kościół, który został konsekrowany w 1234 r. przez biskupa Guntera. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1237 r., a następne z lat 1240 i 1253. Następnie zbudowano klasztor i dzwonnicę. W XV wieku pożar zniszczył wszystkie budynki. Na początku XVI wieku do Płocka przybyły dominikanki, które mieszkały razem z ojcami dominikanami. Ich własny dom zakonny powstał w XVIII wieku z inicjatywy biskupa Michała Poniatowskiego. Pod koniec XVI wieku kościół został przebudowany w stylu późnogotyckim. W 1804 r. Prusacy usunęli zakonników, oddając świątynię ewangelikom, a klasztor wykorzystując jako archiwum i szkołę. W 1964 r. powstał samodzielny ośrodek duszpasterski, katolicy odzyskali kościół, plebanię i dzwonnicę. 18 października 1975 r. biskup płocki Bogdan Sikorski erygował parafię pw. św. Maksymiliana Kolbego. Budynek klasztoru został przeznaczony na siedzibę płockiej parafii prawosławnej pw. Przemienienia Pańskiego.

We wnętrzu świątyni znajdują się m.in. namalowane przez Jana Betleya stacje drogi krzyżowej, 4 drewniane konfesjonały, późnobarokowa ambona z wizerunkami symboli Ewangelistów, rokokowy ołtarz główny z imponującym krucyfiksem. (Wikipedia)